Bhagyamati

  MYSELF:  'Bhagyamati', it's my pen name. I love to introduce myself as Bhagyamati, more than my true name. I'm nothing in my past, now I'm a blogger, since my age of 13, I'm a writer, still I'm a blogger just the term was changed. I'm much inspired by Jay Shetty 's book, THINK LIKE A MONK.  Here the author told that " Train your mind for peace and purpose every day". I'm truly following this principle.  EARLY MORNINGS: Actually I'm not a morning person. So many of my friends studying in complete nights(night outs) in semister exams... University days. But I didn't. Sleep is enough to me. Ofcourse i wrote well, got good marks 😅. About 2 years ago, I was greatly inspired by a book " 5AM CLUB". ROBIN SHARMA is the author. Actually I listen it as audio book, will give you the link below. 5AM Club audiobook Wakening by 5AM and going by walk alone is a wonderful thing. There is no traffic, no people, no busy schedules. On

 దివ్వెలా... వెండి పువ్వులా... ఆకాశంలో విరబూసిన చందమామ. చట్టా పట్టాలేసుకుని చుట్టూ మూగిన చుక్కలు. నిశ్చలంగా... నిర్మలంగా... కనుబొమ్మ  పైకెత్తి చూసే చందమామ, తన చూపు తట్టుకోలేక, కొంగు పట్టుకుని పది గజాల దూరం పరిగెత్తిన కొన్ని నక్షత్ర భామలు. తలుకుతో... తమ కులుకుతో... చంద్రున్నే చూసే మరి కొన్ని భామలు. తమ వంక ఓరగా చూసే కనులకు బదులుగా... చూపులకు చుపులిచ్చి, చిరునవ్వులతో హృదయాన్ని మండించుకున్న కొన్ని భామలు. సుగుణాల చంద్రుణ్ణి భక్తితో చూస్తూ... ఆ చూపే అదృష్టంగా భావించే కొన్ని చుక్కలు. చీకట్లో చప్పున దీపాలు వెలిగినట్టు మెరిసి ఆరే కొన్ని బిడియపు తారలు. తదేక దీక్షతో చంద్రున్నే చూసే ఇంకొన్ని వగలమారి తారలు. తారలెన్ని రంగులైనా, అవి చుట్టుముట్టిన చంద్రుని వల్లే వాటి రూపురేఖలు. పుడమి నిండా పూవుల వాసన, సెలయేటి నీళ్లలో సన్నాయి మేలము, రోజూ చూసే ఆకాశంలో నూతనత్వము, ఎవ్వనము, కొత్త సౌదర్యపు సోయగము. అన్నీ అద్భుతాలే నేడు ఆకాశంలో... కళ్ళు నులుముకుంటూ చూస్తున్నాను. ఈ చుక్కలకేమి కొత్త రోగము, నిన్నటిలా లేవు మరి. కొత్త పెళ్ళికూతురిలా... నడుమూపుతూ, నవ్వు దాచుకుంటూ ఓరకంట చంద్రునిపై కోరికల బాణాలేస్తునాయి. తమ సౌందర్య ప

 జ్ఞానికి కనబడే లోకాతీతమైన దృశ్యాలలో ప్రేమ ఒకటి. మానసాతీతమైన ఈశ్వరానుభూతిని పొందిన స్థితిని, ప్రేమ మనకు తొలినాళ్లలో పరిచయం చేస్తుంది. ఈ హృదయ మాధుర్యం కళ్ళను ముద్దాడి, గుండెలోని ప్రేమ తంత్రుల్ని మీటుతుంది. ప్రియుని నవ్వు చూసి, భూమిపైన కాలు గంతులేస్తుంది, ఆకాశం తెరుచుకుని మనసుని ఎగరేసుకు పోతుంది. ప్రపంచం వినోదశాలగా... వాస్తవం లేని ఓ సినిమాగా కళ్లముందు సాక్షాత్కరింప జేస్తుంది. కొత్తగా పుట్టిన బిడ్డను చూసి తల్లి ఎలా అర్ధంలేని జోలపాటలను పాడుతుందో... కొత్తగా పుట్టిన ప్రేమ కూడా ఏదో పిచ్చిపాటలు పాడుతుంది. మాటలతో ఇంతకన్నా వర్నించగలనా? నీ అందాన్ని అంటూ... కవితా బోధనలు మొదలవుతాయి, ప్రేయసి ప్రియుల మధ్య. కళ్ళు మాత్రం తెరువలేము ప్రేమలో... హృదయమొక్కటే ఇంద్రియ మిక్కడ. వాస్తవికతపై యుద్ధం చేసి, ప్రేమ ఆధిక్యం సాధిస్తుంది. ఈ అంతఃశాంతి ప్రేమలో ఉన్న వాడికే అర్థమవుతుంది. బయట ఉన్న జ్ఞానికి అర్దం కాదు. బయట వానికి అన్నీ సందేహాలే!. ఈ ప్రేమ జ్ఞానికి అన్నీ వాస్తవాలే. కనీసం తన ప్రియుడితో ఉన్న క్షణాలలో కలిగే దుఃఖం,సంతోషం... ఆ క్షణకాలమైనా వాస్తవాలే. భక్తులు, యోగులు... ప్రేమికులు ఒకే కులం వారే. లోకాతీతమైన మైకంలో ఆడి ప

 మిరుమిట్లు గొలిపే ఓ స్వప్నం, బంగారు రథం పై వచ్చే నా రాజాధిరాజు, రాత్రి పరిమళ దినాలలో అరణ్య మార్గాల వెంట వస్తున్నాడు, నిరంతరం వస్తూనే ఉన్నాడు. విప్పారిన కనులతో నేను రెప్ప వేయలేదు. అమాంతం నా ముందే వచ్చి ఆగిన రథం. జ్వాల వలే మెరిసే అతని కన్నులు, తీక్షణమైన చూపులు, మెడలో సుగందాల రోజా మాల, పన్నీరు జల్లినట్టు దేహ పరిమళం. శక్తి పూర్ణమైన శరీరం, అలా వచ్చి రోజూ కలలో ఇలా వెళ్ళేవాడు. ఎవరీ రాకుమారుడు, నిజం కాదని అతని రాకను ఎలా నమ్మను. వచ్చిన వాని జాడలు ఇక్కడే మిగిలి ఉన్నాయి. రాలిపోయిన రోజా పులరేకులు దోసిలిలో పట్టుకుని చూస్తున్నాను. నా ప్రియుని రాక నిజమని తెలుపుటకు ఇవే ప్రేమ పూర్వక సాక్షాలు. తెల్లవారక ముందే లేచి ఉదయ విహంగమై అలా ఒకసారి గాలిలో ఎగురుతుంటాను. ఆ పూల సుగంధాలు, పన్నీటి గాలులు నాపై జల్లిన వానికోసం మరల మరలా... కలగంటాను. మధురమైన స్వప్నం మరల వచ్చింది. మనుజుడేనా వీడు? దేహమంతా... దైవ కణములు నింపుకున్న పురుష పుంగవుడా? కలలో కానుకగా... నా కరములు అడిగాడు, నన్నా నువ్వు అడిగేది? అనేలోగా పరిహాసంగా నవ్వి మాయమయ్యాడు. అతనిని ప్రేయాబిక్షిత్తున్ని చేయగల అవకాశమే రాకున్నది. ఇతనిని హృదయంలో బరిస్తూ... హత్తుకోడాన

ఇదంతా ఓ గానం, ఆనంద నృత్యం. నా ఊహాలలో ఉన్న భగవంతుడు నా కనుల ముందుకు వచ్చిన రీతిన, ఎన్నో ఆశలు నింపుకున్న హృదయం ఒక్కసారిగా పెల్లుబికి, కనుల నీరై దొర్లి, పొంగి పొర్లిన సంతోషం. దేవుని చిన్ని తండ్రిగా భావించి నేను తల్లినై ఆత్మతో ఆలింగనం చేసుకుని నా చిన్ని తండ్రి బుగ్గల్లో... నవ్వులు చూడాలని నుదిటిపై ముద్దులు పెట్టాను. తన అరచేతులను నా చెంపలకు ఆనించుకుని అరవిరిసి మురిసాను.  దేవుని తండ్రిగా, ప్రియునిగా, కుమారునిగా పూజించి సేవించిన భక్తియుగ కాలపు కడలి నుండి ఓ కెరటమొచ్చి నా పై పడ్డట్టుంది. చలించి విలపించేతలా నన్ను దేవునితో అనుసంధానించి ఉంచింది. ఈ భక్తి గానం నాలో ప్రతిధ్వనిస్తూ... కొత్తగా నన్ను అంకురింప జేస్తూ... తదేకంగా దేవుని కన్నులలో లీనం చేస్తూ... ఉన్నచోటే నన్ను ఊపిరాడని ప్రేమ ఉచ్చుతో బిగించింది. కదలక నే శిలనై, పరవశించి విస్మయంలో పరుగులీడేలోపు మాయమైన దేవుని ఉనికి, నా కవితా కల్పన. కవి కల్పనలో, కాగితపు బొమ్మలలో ఊహించిన వారమే తప్ప, నిజరూపుడు ఎన్నడు దొరికేనో?  దేవుణ్ణి అసలు యందుకు తలచుకోవాలి? అనే ఆలోచనను పుట్టించిన వానికి కృతగ్నురాలిని. వేప రుచి చూశాకే తీపి రుచి అవగతమవుతుంది. కన్నులు కాల్చేంత మెరు

 ప్రపంచమంతా పరిబ్రమించి వచ్చే హృదయాన్ని, ఒకే చోట ప్రక్కటెముకల మధ్య పట్టి ఉంచగలవా? ఎక్కడో కోతి కొమ్మచ్చ్చులాడే మనసును, మెదడు నరాలలో కట్టి పెట్టగలవా? చూపుడు వేలితో చుట్టూ చూస్తూ... పిడికిడంత మనసుని కొల్పోయావా? చుక్కల్లో ఏదో చూస్తూ... నిలబడ్డ నేల మరిచిపోయావా? ఉత్తి పుణ్యానికైనా... గుర్తుకు రావా నీకు నువ్వు? అంతలా చచ్చిపోయావా? అవమానాలకు, అనుమానాలకు, మత్తు సీసాకి, పొగాకు చుట్టకి... నీ మనసుని అమ్ముకున్నావా? ప్రేమను ప్రణయానందం తో పైన కప్పుకునే నువ్వు, నీలోని బాధను, అవేసాన్ని మాత్రం దేవుని పై అపనమ్మకంతో, అవిశ్వాసంతో నిందిస్తావు, ఇది భావ్యమా? ఎవరో మనలా లేరని నిందించడం కన్నా... మనలో ఇంకిపోయే కన్నీటి చుక్కల్ని మన గొంతులోనే మింగేయడం మంచిది కదా! సాగర కెరటాల్ని కౌగిలించుకునే నువ్వు ఎంత ఉప్పు తాగేవు? ఇప్పుడు నీ కన్నీరు నీకు చేదయిందా? జ్ఞాపకాలు ఎన్నటికీ తియ్యనివే, కాలానుగుణంగా నిన్ను, నన్ను మార్చదగినవే! ఏ తోడు లేక పుట్టేటి మనం, ఏ తోడు కోసం ఇలా సగిలా పడి వేడుకుంటున్నాము? పరిణతి చెందిన మనసుకి ప్రణయ గీతాల అవసరమేమున్నది? ప్రాణాధారమైన ఆయువు నీ దేహమంతా... ప్రవహిస్తుంటే, నీవే ప్రాణమని వేరొకరికి అభ్యర్ధన లేఖల

కలడు ఇందును, కలడు అందును, కలడు ఆ కళకళలాడు ముఖము వాడు. కలడు ఆ... రేకులు విచ్చిన గులాబీ కనులవాడు. కలడు ఆ నేర్పరి చూపులవాడు. కలడు ఆ సంపెంగల వేళ్ళవాడు, సరిగమల మాటలవాడు. కలడు ఆ నీరజ నయనములవాడు, నిర్మల హృదయము గలవాడు.  నాలోనే కలడతడు, నా అత్మ లోని చెలికాడు. నా తండ్రి యతడు, నా బిడ్డడతడు.  నా సర్వాంతర్యాముడతడు, నా సర్వేశ్వరుడతడు. మెరుపుల ననుకరించు కన్నులవాడు, ఉరుముల ననుకరించు స్వరములవాడు, పాల మీద మీగడలా...మెరిసే బుగ్గలవాడు, నవ్విన బుగ్గల్లో చంద్రవంకల వాడు, చంద్రవంకల ఒడిలో ముత్యపు రాశులు గలవాడు. ముద్ద పెదవుల మధ్య చిరునవ్వును సర్దిపెట్టెడి వాడు. కలడా... మోహనాంగుడు కలడు నా యందు, నా అత్మ యందు. కర్పూర, కదంబ పుష్పముల గుమగుమల దేహము వాడు, కరమున కటిన ఆయుధములను దరియించెటి వాడు. అరవిందాక్షములను అరమూసి, తపస్బంగిమలో తరియించు యోగి పుంగవుడు, కలడు నే చేసేటి పుణ్యమందును, నా పాపముల కోతయందును. కలడతండు ఈ కలికాలపు ప్రతి కర్మ యందును. నన్ను భాదించు ప్రతి దుక్కమందును. నిజమై నుండు తాను నేనందుకునేటి ప్రతి ఫలమునందును. ముద్దు చందురుడు తోడై తన మోముపై వెన్నెల చిమ్ముతుంటే... కాలి మువ్వలను, గుండెకు కట్టుకుని పరవశించి నేనాడుతుం

 సెలయేటి గలగల లలో నీ నవ్వును వింటున్నాను, గులక రాళ్లపై పారేటి స్వచ్ఛమైన నీళ్లలో... నీ కళ్ళను చూస్తున్నాను. రెపరెపలాడే తుమ్మెద రెక్కల్లో... నీ కంటి రెప్పలను, రంగుకోక కట్టిన సీతాకోకలో... నీ పెదవి ఎరుపును చూస్తున్నాను. నిగనిగలాడే ముత్యపు ఛాయను నీ నవ్వులో చూస్తున్నాను. చిగురుటాకుల మధ్య దాగిన చిన్ని పూవులా... నీ పెదవుల మధ్య ఆ చిరునవ్వుని చూస్తున్నాను. నీ చిన్ని అడుగులు తాకిన నేలపై నేను కుంకుమ అద్దుకుంటున్నాను. నీ చేతి వేళ్లపైన చిట్టి వెంట్రుకలను నా శ్వాసతో  ఆడుకుంటున్నాను. నీ కోర మీసపు కొనలను నా వేళ్ళతో చుట్టి, సంపెంగ చమురులద్ది సరసమాడుతున్నాను. కొంటె కబురులు చెప్పే నీ మెడ వంపులో నా పెదవులు అద్ది పెట్టుకున్నాను. నీ వొంపులు తిరిగిన బుజముపై, నా చంపలనానించాను. నీ నవ్వుల విరజాజులు, విడివడి, నా జడపై జారి... మరికొన్ని నా మెడలో మాలై... పూల వానై...కురిసి తడిసిపోతుంటే... ఆ గాలివానలో కొట్టుకు పోతూ... సాయం కోసం నీ చేయి నందబోతే, నీ జాడలేదు. ఈ జడివాన ఒక కల్లబొల్లి స్వప్నమేనా! నే మీననై ఈదింది ఈ కలల కొనేటి లోనా... సాయంత్రపు గాలులొచ్చి నీ పేరు నడిగితే... నా పేరే పెదవులపై పలుకమన్నాను. కొంగుచాటు కనులు దాచుకు

నీ కంటి చూపుల్లో నన్ను బందీగా చేసుకుని, నా గుండె ఖజానాలో నిన్ను ఖైదీగా చేసుకుని, ఎడతెగని ప్రేమ సంకెళ్లను మనికట్టుకు బిగించుకొని, ఈ స్వేచ్చాయుత ప్రేమ స్వర్గంలో విహాంగమై ఎగురుతున్నా... పదునైన నా రెక్కలతో గాలి తరంగాలను చీల్చుకుని వెళుతున్నాను. ఎదురెవరూ... లేరు నాకు, నా నీలి కన్నులతో ఆకాశాన్ని తాకి కాంతి నింపుతాను. ఓ చీకటి రాతిరి రోజున, నిర్జనమైన వీదిలో, చుక్కల గుంపులో నిను చూసాను. నా హృదయ మాధుర్యాన్ని వాంఛల అంచుకు ఎగుర వేసిన ఆ రోజునే నేను కొత్తగా జనియించాను. నిర్మానుష్యమైన ఎడారిలో నీటి చుక్కకోసం వెతికే వేళ ఓయాసిస్సువై నువ్వు దొరికావు, నీడ కోసం చెట్టు చేరితే ఉద్యానవనమై చుట్టుముట్టావు.  నా ఊహాలోకపు ఊగిసలాటకు, నీ గుండెను ఊయలగ కట్టావు. పసిపాపగా నాకు ప్రాణం పోసి ప్రేమజోలలు పాడావు. అందని ఆకాశాన్ని నా చేతికి అందించి ఆనందపు డోలికల్లో అటూ ఇటూ ఊపావు. నా ఊహా జగతికి ఊతమిచ్చి ఊపిరి పోసావు.  ఆకాశంలో హరివిల్లు తెచ్చి నా కనుల ముందు నిలిపావు, నా కళ్ళు చెదిరిపోయేన్ని రంగులని నా మీద కుమ్మరించావు. నీలి ఆకాశపు నీడను తెచ్చి, నా గుండె వేడిమి తగ్గించావు. తోడుగా నన్ను నడిపించి నా ప్రేమను గెలిపించావు. గుండె వ్యధను

నా హృదయం భక్తి తో వికసించి, భగవంతుని కోసం వెతకడం ప్రారంబించింది. నా కవితల్లో పుట్టిన స్వామి, నా కలలో ఎదిగిన స్వామి ఎక్కడున్నాడో?  నా ఆశలకు అర్థాన్ని వెతుకుతూ... నా జీవితానికి వెలుగును వెతుకుతూ సాగే నా ఈ ప్రయాణంలో... నా అంతరాంతర గర్బాలయంలో కృష్ణడై దొరికాడు. ఆ స్వామి వెతుకులాటలో రాసుకున్న మాటలివి.  దగ దగ దీప్తుల కనుల వాడు, ధవళ కాంతుల దేహము వాడు, సింహ గర్జనముల స్వరముల వాడు, రవి బింబమై వెలిగెటి ముఖము వాడు, పరమయోగి గుణముల వాడు నా పద్మనాభుడు ఎక్కడ ఉన్నాడో? మాధవీలతల మధ్య మన్మదునివోలే... మయూర పించము తలను పెట్టి, ఏ మట్టి బొమ్మకు ప్రాణం పోస్తున్నాడో? ఎన్ని ప్రాణులను తోలుబొమ్మలుగా ఆడిస్తున్నాడో? దేవతల చెలిమి వీడి, లోకమందు మానవుడైనాడు. భక్తి దారములతో భందించువాడు,  భక్త లోకమును పాలించువాడు. భక్తుల హృదయ మందు  భాగ్యోన్నతుండు. నా బంగారు తండ్రి, ఎక్కడున్నాడో ? నీవే నేను, నేను అనెడి దానిని లేనే లేను. మూతలు పడ్డ నా గుండె కవాటాలు నీకోసమే రక్తం చిందుస్తున్నాయి. నీ రూపము తప్ప వేరొక ఆలాపన లేక బ్రతుకుతున్నాయి, అంటూ... ఇక్కడే నా ఆత్మలో నిదురించే నిన్ను, భక్తి జ్వాలలు వెలిగించి వెదకలేని అసమర్ధురాలినైనాను. ఎన్ని

ఆకాశం అంచులు తిరిగి, నా ఆరాధనకు హద్దులు వెతకాను. పుష్పక విమానంలో వచ్చి, పంకజ నేత్రుని కనులతో... ఎత్తుకెళ్ళాలని చూశాను. నీలి మబ్బుల్లో ఎర్ర మెరుపులొచ్చినట్లు, నా గుండెలో ఈ భక్తి దీపాలేంటని అడగాలి? మహా గొప్ప మాటలన్నీ మూత కట్టి తెచ్చి, ఆయన కాలికింద ఉంచి, అంత హక్కేంటి నీకు? నా సర్వము నీవయ్యావని, అడగాలను కున్నాను. చిత్తము నందు నీవెవరు? నా చిద్విలాసమందు నీవెవరు? చివరివరకు నాకు నీవెవరు? అని అడగాలనుకున్నాను. హృదయ భారమోపలేక పరుగులీడి వచ్చాను. చుక్కలని అడిగాను నీ జాడ, చెప్పమన్నాయి. పాల పుంతని అడిగితే... పాల సముద్రం వెళ్ళాడన్నాయి. క్షీర సాగరాన్ని అడిగితే... క్షీరసాగరమథనం అయిపోయింది, హాయిగా... లక్ష్మి తో వెళ్ళిపోయాడంది. విష్ణు దేవేరి కోసం విశ్వమంతా వెతికాను, నా విష్ణువేడని? భూలోకమందు కృష్ణుడయ్యాడంది. ఏం చేయను? నా గుండె సేద్యం చేసి వేదన మిగిల్చినవాని పట్టుకుందామని, భువికి బయలుదేరాను. ఇంతలో నారదుడు, నారాయణ మంత్రోపాసనలో మునిగితేలుతూ... ఎదురు పడ్డాడు. అవ్యక్తబావతరంగాలు మా ఇద్దరిలోనూ, ఒకే విష్ణు దేవుని కోసం వెతుకులాడుతూ... ఆయన ప్రసన్నానుగ్రహాల కోసం పరితపించే వారము. ఇరువురమి బయలుదేరాము. బ్రహ్మమానస పుత్ర

కొత్త వానలొచ్చాయి, పూల తీగలు చేతులు చాచాయి. గొప్పగా కదిలే చెట్ల నీడలు, అడవి పరిమళాలు, ఆకాశపు కాంతులు, ప్రకృతి రమణీయత పరవశింప చేసింది. మెత్తని పూవులు ఒద్దికగా కౌగిలించుకుని, చెట్ల కొమ్మలను అదిమి పట్టుకున్నాయి. మత్తుగా వెదజల్లే వాసనలు, విరుల కురులు విప్పుకున్నాయి. నా చక్కనయ్య వెళ్ళే దారంతా... చిక్కని పూల పాన్పు అయింది. పూవులను విదిలించి కొమ్మలు పునీతమయ్యాయి. వేదములకు పెద్దడితడు, రూపమున చంద్రుడు, సౌఖ్యములను జల్లెటివాడు, వేగమై అరణ్యము వెంట వచ్చేను. రాదారి పొడవునా ప్రకృతి, పరవశించి నెమలి వోలె ఆడింది. ప్రకృతికి స్వామి పై గల ఈ ప్రేమ ఉదారమైనదా? ఉన్నతమైనదా? ఉత్కృష్టమైనదా? కాదు కాదు స్వార్థమైనది, సంపన్నమైనది. ఇంద్రనీలముల కన్నులు గల స్వామి పై చిరునవ్వులు విసిరేటి గోపికలదొక ప్రేమ, దేవేంద్రుని అందమొలికే స్వామి పై బృందావనమునకు నొక ప్రేమ. దేవతాంగలు అష్ట భార్యలు... స్వామి వారిని చుట్టుముట్టుట నొక ప్రేమ. పరిచర్యలు చేయు పదహారువేల పడుచులు... పదముల నొక్కు దాస్య ప్రేమ. స్వామి చెంత చేరి ప్రణయ దీపమెలిగించే రాధదొక  ప్రేమ, చిత్తము నందు భక్తి, చేతులలో వాత్సల్యము... యశోద నందనుల నయన భాగ్యము నా స్వామి🙏 వేదములలో మ

గురివింద కళ్లు, చిగురుటాకుల చేతివేళ్ళు... చెప్పవా! కావ్యాలు. సుతారంగా, సున్నితంగా చీకటిని పక్కకి చెరుపుతూ చంద్రోదయం అయ్యే సమయమది. చంద్రుని నుండి కొన్ని నూలు దారాలు... కలబోసుకుని, పెనవేసుకున్నాయి. నేల మీది కన్నె పిల్లల నడుము చుట్టుకుని వెన్నెల్లో... ఊయలోపుతున్నాయి. తళతలలాడే తారలు తనువుపై పడి తలుక్కుమన్నాయి. తారల తళుకులో? లేక నక్షత్ర బామలో ఈ యువతులు. కువకువలు, పక్షుల కిలకిలలు నవసరమా వెన్నెల వేళలు.   మంచిమొగుడు కోసం కన్నెపిల్లల కలవరింతలు, బుగ్గ సిగ్గులు, గోరింట ఎరుపులు, మసక రాతిరి కబురులు, మంచమల్లే కథలు. పిడికెడు నడుము చుట్టూ పీతాంబరాలు, మోకాళ్ళు దాటి జడ కుచ్చులు, నుదుటన కుంకుమ సొబగులు, బృందావనమే చూడబోతే... కృష్ణుడొక్కడే కొదవిక్కడ. గోవిందుని కోసం గోప బామలు గోవర్దనమును చుట్టినట్టు, చేతులు పట్టుకు ఆడేరు. అటుపోయే, ఇటుపోయే పురుష పుంగవుల గుండెలకు, ఈ కన్నెపిల్లల నవ్వులే దోపిడీ దొంగలు. మావి చిగురు ఎరుపులా బుగ్గన సిగ్గుల కెంపులు, ఎంత దూరమైనా ప్రకాశించి మనసు కొళ్లగొట్టును. పరికిణీల పరుగులు, మూతి మురుపులు, పొగరు చూపులు, నయగారపు నడుము కులుకులు, చిలిపి చూపుల కంటి విరుపులు, కనుబొమ్మల వెక్కిరింతలు, పాల

నిలువెత్తు చెట్ల మధ్య, దట్టమైన ఆకుపచ్చ గడ్డి. చల్లగా తడిసిన గాలి తరంగాలు. గాలి అలలను పక్కకు నెట్టే పిట్టల కబుర్లు. జోరుగా కురిసే సాయంత్రపు సూర్య కిరణాలు, రాదారి పొడుగునా... రంగురంగుల పూవులు, జింకపిల్లలమై ఆడుకున్న రోజులు. అరచేతి కౌగిలింతలు, కన్నుల్లో కొత్త భాషలు. ఆ యవ్వనమొక కోలాహలం, పల్లవించే ప్రతీ మాట అతిశయం. కొత్తగా మళ్ళీ తెచ్చి పెట్టుకుంటే ప్రేమదే ఆ భాగ్యం.  నిను చూసిన కన్నుల పరవశమా... నే చూసిన జగతికి ఇది తొలి దినమా... కొత్తగా భూమిపై పుట్టానా? లేతకనులను తెరచి తొలిగా నిన్నే చూశానా? ఆనంద తరంగాల్ని వెదజల్లే ప్రేమోద్బావ తరుణమా ఇది?. శృంగార సందేశాలను మబ్బులకు ఎగురవేసే గాలి తరంగమా ఇది? అప్పుడే వెలుగు చిమ్మి ఆరిపోయే చిచ్చుబుడ్డీలా... వయసుకెందుకు ఇంత తపన? వలపు మాటలు విని విని, మనసు రేపిన గందరగోళమా...మట్టిమనుషులని దేవతలుగా చేసేటి ఈ ప్రేమ.. ఇంద్రజాలం ద్వంశమయ్యేదాక వాస్తవమేగా!  జీవితం మొత్తం వెతికినా దొరకని బంగారు కనిక ఈ ప్రేమ, సొరంగపు చీకటిలో దొరికే అపరంజి తునక ఈ ప్రేమ. ఇది ఒక సహజ ఆనంద స్థితి. యోగులకు తపస్సాదనలో కలిగేది. ఇది అనురాగపు ఆకర్షణల సమ్మ్మిళితం. ఇది శిఖరాల ఎత్తును తాకి, అగాదపు లోతుకు

దేవేంద్రుడు చెంతనున్నను... కాంతలందరూ ఏకాంతులే! అయోమయంలో అంతర్మధనం చెందే అభలలే. జీవన్మరణాల మధ్య వాడిపోయే తావి లేని పూవులే! ఆడంభరాలు, అలకలే కాదు ఆమె. అగాధం, అంతర్మదనం కూడా. సమాజపు విలువలతో సమాధియై, ఎండిపోయిన కొమ్మలతో నిటారుగా నిలుచుని ఉన్న మొండి మాను. లెక్కలతో పని లేకుండా చెప్పగలను, లెక్కలేనన్ని ఆలాపనలు. ఆలోచనల ఆకర్షణను ప్రతిఘటిస్తూ వెనక్కు లాగే మనసు. పక్కపక్కనే ఉన్న రెండు కళ్ళు, పారదర్శకపు తెరల మధ్య తమను తామే బిగుతుగా... లాగి కట్టుకున్నాయి. తావేది ఇక్కడ తనువుకి, మనసుకి. ఊహా చిత్రాల నమూనాల తప్ప, ఊసులాడే దైర్యమెక్కడిది? సబ్బు నురగల్లా... రంగు రంగుల బుడగలు, అచ్చం ఇంద్రధనస్సు చేతికందినట్టు. తాకితే మాయమవును. గాలి బుడగలవి, పట్టుకోవాలని పరిగెడితే నేల జారిపోతాము. గరుకు బారిన గుండెకు నునుపు పాటలెందుకు? గాలి వానలొచ్చి, వేళ్ళు తెంపుకుని వెళితే... కొత్త చిగురులెందుకు?  ఆకాశం కూడా అర్థ ఆకలితోనే ఉంది. ఏ పక్షానికో వచ్చే పున్నమి చంద్రుడు, అవతలి రోజునుండి కరిగి మాయమవుతాడు. కళ్ళ ముందే కదిలిపోతున్నా... చేజాచి ఆపలేని అమావాస్యపు ఆకాశం. కన్నీరంతా మేఘాలలో దాచి, ఎప్పుడో ఏడాదికొకసారి కడుపు నిండా ఏడుస్తుంది పాపం

 ఓ చిన్ని చిరునవ్వు ప్రేమ లోతుని పెంచుతుంది. ఆకర్షణ యొక్క ఔన్నత్యాన్ని రెట్టిస్తుంది. రోజంతా జోబుల్లో డబ్బుల గలగలలే కాదు, పెదవులపై నవ్వుల జలజలలు కావాలి. ఎర్రని పెదిమల మధ్య తెల్లని సుద్ద ముక్కలాంటి పల్లెందుకు ఇచ్చాడు దేవుడు? ఆ పెదవుల ఎరుపు పెంచడానికే కదా! పిసినారిదానివే... పిసరంత నవ్వవే...అని కవులెందుకు రాశారు? నేనొక నవ్వుల పారిజాతం. పారిజాతం చెట్టుకి ఎన్ని పూలు పూస్తాయో...రోజులో అన్నిసార్లు నవ్వుతాను. నవ్వితే బుగ్గలు కంది, బుగ్గ సొట్టల్లో...ముత్యాలు పోసుకుని, మోము అందం ఇంకా పెరుగుతుంది. గులాబీ పెదవుల మధ్య రహస్యాలు పలికే నవ్వులు, ప్రేమ రాయబారం పంపుతాయి మనసులకు. నవ్వులో మెరిసే కళ్ళు కొలనులో దీపాలై వెలుగుతాయి. పట్టుచీర పై జరీ అల్లికలలా దట్టమైన నవ్వులు చూసే కనులను మోహిస్తాయి. దిండులో తలదూర్చి నవ్వే నవ్వు తొలిప్రేమ ముందు తరుణం. జగత్ సమ్మోహనం ఆ వయసులో ప్రియుని నవ్వు. అందులో ఒక సున్నితమైన అనురాగం, ఒక స్వచ్ఛమైన ఆలోచన ఉంటాయి. అవి మేఘాలపై మనల్ని ఊయలూపుతాయి. అది విశ్వానికి, మనసుకి మధ్య జరిగే  విశ్వాసపు  సంఘర్షణ. అది ఊహాలోకమో... వాస్తవిక ఉత్సాహమో తెలియదు. నవ్వు... బాలకృష్ణుని నవ్వు. నవ్వు... రాధ చ

దేవలోకపు రాజకుమారుడొచ్చి, స్వర్గలోకపు అప్సరను చూసినట్లు చూస్తుంటే, ఎక్కడో... గుండె లోతున కన్ను తెరిచాను. అంకురించిన యవ్వనం మోమంతా అలుముకుంది. ఎవ్వనమొచ్చినప్పటి నుండి ఎప్పుడైనా చూసానా? ఇంతటి ప్రేమని!. ఎదుట నిలబడ్డవాణ్ణి చూసి అదరప్రీతి కనులకు. సిగ్గు, గౌరవం ఒకేమారు చిత్తడయ్యేంత ఉబలాటం. నే కరిగి నీరై పోయాను, గుండె జలపాతమై ఉప్పొంగింది, మాట సెలయేరులా... జలజలా పారాలనుకుంది. తెర చాటు దీపపు వెలుగులా రెప్ప చాటున దాక్కున్నాను. కాలి వేళ్ళను నేల కేసి గోముగా... చుట్టాను.  వేల కొలది కళలు అతనిలో చూసాను. చూడగానే స్వేచ్చాయుత శక్తి ప్రవాహాలలో కొట్టు మిట్టాడింది గుండె. నా హృదయ మంతా అతనికి ఇచ్చేసి దూరంగా నిలబడ్డాను. ఆకాశంలోని చుక్కలన్ని నేల రాలి మా మీద పడ్డాయి. చంద్రుడు చిన్నబోయాడు. ఆత్రుతగా నా కంఠం అతని పేరు పిలవబోయి అంతలోనే అదుముకుంది. అవును ప్రేమకున్న ఒకే ఒక భాష - తేలికైన నవ్వు. ఇక విరబోసుకున్నాను నా కమ్మని మనసుని అతని ముందు, కలబోసుకున్నాను మాటలన్నీ గుట్టలు పోసుకుని. కల్లెమేసుకోలేదిక మనసుకి, మాటకి. కమ్మని కబురుల వర్షం తో... తడిపి ముద్ద చేశాను. కొవ్వొత్తి కాంతిలా... అతని చూపు, నా బిడియాన్ని కాల్చి దహనం

తామర తూడులా తేమగా తేలేటి దరహాసం,  చీమలు పట్టిన చక్కెర ముక్కలా... నువ్ నా కోసం. దట్టమైన పొగమంచు నవ్వు...  దక్కెను నా కంటికే నువ్వు.  మొనదేలి కనుగీటే కనుబొమ్మలు,  కొడవలి కత్తుల మీసాలు,  మసక మబ్బుల ముంగురులు...  అరవిచ్చి పద్మం అతనినే చూసేను,  అరమోపెడు కన్నులతో తల నేల వాల్చేను.  తనువై నేను తపసు చేసేను,  తపోవనం బగ్గున మండేను. సుకుమారమైన అతని చెక్కిళ్ళు,  సుధలు కారేటి పెదవులు, సుందరమతని అందం,  చంద్రుని కన్నా మధురం.  సువిశాల జగతి నందు...  అందానికి తానొక్కటే సవివరమైన సమాధానం, అతని పేరు మాత్రమే నా గొంతు గర్వం.  కావాలనే కలలు కంటాను,  అతని రూపుని.  కాగితపు పడవనై ఈదుతాను,  నా కంటి సరోవరాన్ని.  నిశబ్దపు ఏకాంతంలో వింటుంటాను,  అతని గుండె చప్పుడుని.  నివేదిస్తుంటాను నిమిష నిమిషమూ నా ప్రేమని.  నీది కానిదేది నా యందు లేదని,  నీవే నా సర్వాంతర్యామివని,  నిరూపించుకుంటాను ప్రతి జాముని. వదులు కురులను సవరించే నీ వేళ్ళు,  గుటకలు వేసేను నా గొంతు గదులు. నీ మోహమనే... ఈ స్నేహమ్, నా స్థితిగతుల నేమార్చు. నా గుండె జతులనే... మార్చు.  మోయజాలని భారమతనిపై ఈ మోహం,  నా మూగ ప్రేమకది తార్కాణం.  చూడజాల మెన్నడూ...  ఈ శరత్ చంద్ర

 నా మనసు మంత్రి మాటలు విని పని చేసే రాజుని నేను. అప్పుడప్పుడు  గుండె వదులయ్యి భావాలు బయటకి వస్తే, వాటికి దారం కట్టి మళ్ళీ లోనే దాచేస్తాను. ఆ భావాలు విసిరిన గువ్వలై ఎటో వెళ్లిపోతే... ఈ రంగుల లోకంలో కలిసిపోతే... రాత్రేదో, పగలేదో తెలియకుంటే... చిత్రహింస పడేది చివరికి మనసే! తట్టుకోగలనని తెలిస్తేనే తెరలు తెంచుకోవాలి, మనసు పంచుకోవాలి. మోమాటాల ముసుగులు తొలగాక మిగిలేది శూన్యమే గనుక మంచి చెడుల మధ్య నలగడానికి సిద్దమవ్వాలి. గుండెలోని శబ్దాలను గొంతుకందకుండా నిశబ్దమైన వాక్యాలలో దాచుకోవడం నాకు తెలుసు. బయట ప్రపంచం బలహీనమైనది, నా బలమైన భావజాలాన్ని మోయాలేనిది. ఈ గందరగోళపు గాలివానలు మహా వృక్షాలనైనా పెకలించవచ్చు గానీ, నా మనసు మూలాలను కాదు. నేను నిశ్చలమైన గంగానదిని, నిర్మలంగా ప్రవహించే నా కన్నీరు కూడా పవిత్రమయినదే. కలియుగమందు ఏ కొలమానము పుట్టలేదు, నన్ను ఎంచడానికి.. నా గుండె పై ఉన్న అడుగుల ముద్రలు నే తన్నుకున్నవే! ఎవరు చెయ్యెత్తలేని చోటది. కోటి ఆశలు అక్కడేమి లేవు, కోరుకున్న వన్నీ బాల్యమే తీర్చింది. గాఢ నిద్రలోను నేను కౌగిలించుకుంది నా గుండె దైర్యాన్నే!. స్వచ్చమైన నా గుండె, నాకు రాసిన ప్రేమ లేఖల కట్టలు కాలి

ఊటీ కి పోదామా, ఉసులాడుకుందామా? ఊపిరాడని చలిలో ఉక్కపోతల మవుదామా. ఉరికేటి జలపాతం లో పాల నురగలమవుదామా? పచ్చని కోనల్లో... పచ్చిక బయళ్ళలో... పక్షులమవుదామా? వెచ్చని ఊపిరిలో... నిట్టూర్చుకుందామా! కరిగి నీరై పోదామా? ఆ కాగితాల చెట్ల మధ్య కారి జారి పోదామా! మంచుకురిసే స్వర్గసీమలో, మల్లె పూవుల మాటలు విని, మంచి గంధము చంపన పూసి, మళ్ళీ మళ్ళీ మేల్కొందామా? మేఘమడ్డుపెట్టి  సూర్యుణ్ణి దాచేద్దామా, రాతిరెంట రాతిరేనని, రాదికపొద్దని గోడలపై రాద్దామా!. మంచోడు నా మొగుడు, మంచులాగ చల్లనోడని, నువ్వు నేను ఒక్కటైతే ప్రేమ ఒంటరవుతుందని లోకానికి చాటి చెబుదామా... మరొక్కసారి పోదామా...నువ్వు నేను పోదామా. మాటలు వినపడని చలిలో, మబ్బులు వేలికందే నిశిలో.... నీళ్లలో నావ నడుపు కుందామా! ఉత్తుత్తి ఆటలాడి ఊరకనే అలసిపోదామా! ఓర కంట చూసుకుంటూ వయసు ఉడకపెడదామా! తొలిరోజు మాటల్ని గుర్తు తెచ్చుకుందామా, తొలి మంచు జడిలోన తడిసి ముద్ద అవుదామా!. మిణుగురుల వెలుగుల్ని మైమరచి చూద్దామా! మనసులోని కోర్కెలన్ని చీకటింట్లో పెడదామా! గుడ్డి దీపపు వెలుగుల్లో గుస గుసలు ఆడుదామా! గివ్వలమై మనం గూటిలోన దాక్కుందామా! గుర్తుకొచ్చే ఆ రోజుల్ని గిచ్చి గిచ్చి లేపుదామా