ఇది స్వప్నమా?! లేక సత్యమా?

 నీ తలపుల వానలో... తడిచిన దేహము, వలపుల పువ్వులు విచ్చిన మోహము, ఇహము - పరము లేవన్నవి. ఈవల- ఆవల వద్దన్నవి. వెయ్యి కలువలు ఒక్కసారి విచ్చినట్టు, వేయి కన్నులు ఒక్కసారి తెరిచినట్టు, ఆ జిలుగుల వెలుగుల చూపులు, నా ముందట మెరిసిన క్షణమున, నా గుండె దొర్లి, పొంగిపొర్లి, ఎటువైపు వెళ్లిందో తెలియదు! నీకు కనిపిస్తే తెచ్చి ఇవ్వు. వద్దులే! నీచోటే... ఉండనివ్వు.

విరజాజులు కొమ్మ పై ఆడే సరసాలు చూస్తూ... మన మధ్య సాగిన సల్లాపాలను గుర్తు తెచ్చుకుంటున్నాను. నీ విసురులు, కసురులు, ముసి ముసి నవ్వులు, కసి తలపుల కన్నులు, వశ మగు చూపులు, నా ఉసురు తీసి వెళ్లినవని ఈ నిశి రాతిరికి చెప్పుకుంటూ ఉన్నాను.

ఆ రోజు నుంచి ఈరోజు దాకా ప్రతి మాటను, గడియారానికి అప్ప జెబుతున్నాను. గడిచిన గడియ గడియను, గడియలో ప్రతి నిమిషమును, నిమిషములో ప్రతి సెకనును, క్షణకాలమైనా... నిన్ను చూడక రెప్ప వేసానా? ఆ కనురెప్ప పాటులో... నీ కదలికను కోల్పోయానా?! గంధర్వ కన్య నైనా కాకపోతిని! రెప్పవేయని వరముండేదని.

నీ అరుణ వర్ణపు అధరములను, అవి గాంచి పైన వేసుకున్న బిడియపు తెరలను, నీ భుజములపై వాల్చిన ముఖమును, మన వెచ్చని చేతుల కౌగిలిలో వచ్చిన స్వేదమును, మన మనసులో మాటలను పాటలుగా పాడిన ఆ గాలి గొంతును, ఇంతకాలం చెప్పాలనుకుని వచ్చి ఇంకా దాక్కొని ఉన్న ఆ ఆశలను, మౌనంగా కళ్ళతో ఆడుకున్న ఊసులను, ఇన్ని నెలల పడిగాపుల తరువాత వచ్చిన ఈ ఊపిరి వడగాల్పులను, మొహమాటపు గొడుగులు అడ్డుపెట్టి మన మాడిన దోబూచులాటలను, మరల మోస్తూ ఉన్నా... నా మనికట్టుపై, నీ పిడికిలి బిగువును.

చంద్రమా... నా మనసు అద్దం పై నిన్ను చూసిన నాటి నుంచి నేటి వరకు, నే రాసిన ఇన్ని పిచ్చి రాతలలో ప్రతి అక్షరం నీకు అర్పించాను కదా! చెలించని సజ్జనుడివేమి నువ్వు?  సూర్యచంద్రుల నుండి ఊడి పడ్డావా? మనసు తెర చింపుకొని ఒక్క మాటైనా మాట్లాడవా? మన పరిచయము స్వప్నమా? మన ప్రేమ సత్యమా? ఒక్క మాట పలికితే... ఆ ముత్యపు మూటను నే దోచుకొని పోతాననా??

Thank you ☺️

✍️ Bhagyamati.