Bhagyamati

నీ తీపి తలపులు నింపుకున్న ఆ తెల్లవారు జాముల తలుపులు, మళ్ళీ తెరవనా ప్రియా... మసక వెలుతురులో, మంచు తెరలలో, ప్రేమ పొరల మధ్య మనం ఆడిన దోబూచులాటలు... దొరకక నువ్వు తిరిగిన చెట్ల దారులు, దొరికి పోతూ జారిపోయిన నీ చేతి స్పర్శలు,  మరల మరల నీ వెనక పరుగులీడిన నా అడుగులు. ఈ కొంటె తలుపులన్నీ మరల తెలుపనా ప్రియా... నలువైపులా... విచ్చిన తోటలలో... తెంచి తెచ్చిన పువ్వుల గంపలు, మరుమల్లెల గుంపులు మనలను గుమికూడిన వేళ, తప్పించుకు త్రోవ లేక పట్టుబడ్డ మన బిడియపు కౌగిళ్ళను మరల తెలుపనా ప్రియా!. నా కనులు దొంగిలించిన నీ మోమును, నీ కనుల దొర్లిన తేనెను మింగిన నా రెప్పలను, మరిగే పాల కడవలా... నురగలు కక్కే కడలిలా... నా మది చిలికిన నీ కవ్వపు నవ్వును మరల తెలువనా ప్రియా!.  వెన్నెలంత చల్లగా నీ చూపులు, వేసవంత వెచ్చగా నా పడిగాపులు ముసుగులు వేసుకుని, గుసగుసలా నీ స్వరము ఒక వరమై, నా చెవులను చేరే సమయాన... అవధులు లేని ప్రేమని అనంతమైన అనుభూతిని అలవికాక అందుకున్న ఆ నిమిషాలను మరల తెలుపనా ప్రియా!.   ఈ చూపుల సమన్వయంలోని మకరందాన్ని దొంగిలించగా పూల పొదరిల్లను వదిలి వచ్చిన మధుకరం గుర్తుందా? దాని దారి మర్లించలేక మనం పడ్డ పాట్లు గుర్తున్నా

   After completion of my bachelor degree in Microbiology, I was applied for Fashion technology and Biotechnology for my post graduation. I got both admissions at a time. One is from kothari institute of fashion technology in Chennai and another one Biotechnology from Padmavati Mahila University of Tirupati. I had choose Biotech for my post graduation. But still interested in fashion technology. FASHION Fashion is a way of dressing that is prominent and valued socially.  Fashion has to do with new trends. It refers to popular ways of dressing during a specific era. Fashion is changing from year to year. For every 20years old generation styles are reintroduced into new generations. ELEGANT AND CLASSY LOOK:  Elegant  means pleasing  and  graceful  in the appearance  or style. When we look at our grand parents pictures in album... They look more elegant and graceful, because of the type of clothes and pleasent expression in their faces. If you're trying to be elegant,  start by wearin

 సువ్యక్తంగా... సుందరంగా... నా వ్యక్తిత్వాన్ని వ్యక్తపరచుకోవడానికి రాసిన ఉత్తరమిది. ఉత్తరాలు రాయడం అంత సులభమేం కాదు. ఇది కూడా ఒక సృజనాత్మక కళ, దయచేసి ఒప్పుకోండి. నన్ను నేను గొప్ప చిత్రకారిణి అనుకుని నీ చిత్రాలు గీశాను. నా మనోచిత్రమంతా... నీవేనని వ్యక్తపరిచడమే నా ఉద్దేశ్యం. నా ఈ అంతరంగం అవ్యక్తం, మీకు మాత్రమే అది బహిర్గతం. నా అంతః బహిర్ముకములు తెలిసిన ఒకే ఒక్కనివి నీవు. నిరంతరం తెంపులేని ఆనందంతో ప్రవహించేది కాదుగా... నా తలరాత. ఒడిదుడుకులు వచ్చి పోతుంటాయి. ఈ నిడివిలో నేను కడలంత కన్నీరయ్యాను. నీ ఒడి దాక్కుని ఏడవాలని వేదన పడ్డాను. దూరమయ్యింది నువ్వైనా... నీ ధరి చేరే ఏడవాలనుకున్నాను. చేరుకును మార్గమెటో తెలియలేక నావ కట్టి నీటిలోకి వదిలాను. నే రాసుకున్న ఉత్తరాలు తెరచాపకు కట్టాను. అటు ఇటు ఏటో వెళ్లి నీ ఒడ్డు చేరింది నా పడవ. నీ ప్రేమ సాగరంలోకి దూకేలా నన్ను ప్రేరేపించింది నీవే. ఆ తీయటి దోసిటి నీళ్లు తాగించి ఈ ప్రపంచాన్ని మర్చిపోయేలా చేసింది నీవే!. తటాలున పెద్ద బావిలో పడవేసింది నీవే. ఇప్పుడు మళ్లీ ఈ తృష్ణ ను  చీకటి నుండి వెలుతురు వైపుకు నడిపిస్తుంది నీవే!. ఇన్ని ప్రయత్నాలన్నీ చేసి అప్రయత్నంగా వది

 ప్రతి ఉదయం నన్నిలా... పలచ పలచని కిరణాలతో... పలకరించే సూర్యునికి శుభోదయం. చటుక్కున కిటికీలోకి దూరి, వెచ్చని చేతులతో... నా చంపగిల్లే భానుడికి ఉషోదయం. నిన్నటి గాయాలకు ఉష్ణ లేపనం రాసే నీ మమకారానికి మహోదయం.  జీవితం అంటే ఆకలేసేంత ఆశ లేకపోయినా... రోజు నీ నిట్టూర్పులతో... ఇలా కొత్తగా లేవడం, కాఫీ కప్పుతో పైకి చూస్తూ-చూడలేక రెప్పవాల్చడమే! నా తొలి ప్రణయం. నీలి కురులను ఇలా... నయగారంగా... చేతి వేళ్ళతో ఒద్దికగా సర్దుతూ నీకేసి చూడడమే నీతో నా సల్లాపం. చేతులను పైకి చాచి ఒల్లిరుచుకుంటూ... నిన్ను కవ్వించడమే నా కాలక్షేపం. కనుపాప పసిపాపేమో! నిన్ను చూడలేక అరచేతిలో దాక్కుంటే, నీ వెచ్చదనానికి విచ్చిన పూలన్నీ నా కొంగులోకి కోస్తున్నాను. మేఘమొచ్చి పోయే వేళ, నీ అందాన్ని వర్ణించ చూస్తున్నాను.  సంధ్య వేళల చీకటి అంటే భయమా నీకు? కొండల చాటున దాక్కుంటావు. చంద్రుడంటే అసూయా నీకు? తను వెళ్లే దాకా రావు. చిన్ని చుబుకాన్ని చేతులలో చాచుకుని, ఇట్టే నిన్ను చూస్తుంటాను. రోజూ...వస్తావని తెలిసిన, ఈవేళ వస్తావా? రావా? అనే సందిగ్ధంలో!. పవిట కొంగును పంటి కింద పెట్టుకుని నీ ఎర్రటి రూపు చూడాలని, పడిగాపులు పడుతుంటాను. వచ్చేయవా త్వరగా...

    ఒక కవి విమర్శించారు. మీకు "అతనిపై ప్రేమ", "అతని అందం" ఈ రెండే కథా వస్తువులా? కవులంటే నవరసాలను పలికించాలి. మీరు మాత్రం ఈ రెండింటితోనే నెట్టుకొస్తున్నారు అని. నేను కవిని కాదు, మీ కవి సమూహంలో కూర్చునే అర్హత నాకు లేదు, అవకాశము నాకొద్దు. నా కలం నా గుండె భారాన్నే మోస్తుంది. నా ఇంటి కిటికీలోంచి బయట సమస్యల్ని వీక్షించే సమయమే నాకు లేనప్పుడు ఏ ప్రేరణతో నేను స్పందించగలను.  ఒక కవికి హృదయ స్పందనే... రసస్పందన. ఈ కాలం నాకు అతని వల్ల కలిగిన ఈ గుండె గాయాన్ని మాత్రమే తెలియజేస్తుంది. మరే స్థితిగతులు నన్ను ఏ మార్చకున్నాయి. లేతప్రాయపు కాంక్షలేవీ నా కలంపై కదలకున్నాయి. నా ప్రతి కదలికను గమనించే లోకుల ఆంక్షలే  మెదడును తొలుస్తున్నాయి. గుండె నెత్తుటి ఏరై  ప్రవహిస్తోంది. పెదవులపై చిరునవ్వు మాత్రం నిరంతరం చిగురిస్తోంది. విడిపోయామనే నిజాన్ని ఒప్పుకోలేక, ఏకాంతంలో కొట్టుమిట్టాడుతున్న ఒంటరితనానికి తన రూపు చూపుతున్నాను. రోజు గుడిలో వెలిగించే దీపాలు నాలో వెలుగులు నింపట్లేదు, దీపపు కాంతుల మధ్య మెరిసే చీకటే నా కనులకు తారసపడుతుంది. నా రచనల్లో వెలుగునీడలను రెండింటినీ రాయాలనుకుంటాను. కానీ చీకటే ఎక్కువ

 స్త్రీ కవిత్వం అంటే స్త్రీ వాదం కాదు. సున్నితత్వం కాదు. అద్దంలో ఆమె అందం యొక్క చిరునామా కాదు. వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల కథలా... రూపు కానరాక ఆడే అల్లరి ఆట కాదు. వయసు, వయ్యారం, సొగసు, సౌమ్యత... ఇవి మాత్రమే ఆడది కాదు. అనుకువలో అరనవ్వునవ్వి, అరచేతిలో ముఖం దాచుకోవడం కాదు. అల్లారు ముద్దుగా నాన్న ఎదపై ఆడుకునే చిట్టి అడుగులు కాదు. ఇల్లంతా తిరిగే అందెల అడుగుల చప్పుడు మాత్రమే కాదు. అమ్మ కొంగు పట్టుకుని అత్తారింటి ఆరండ్లు చెప్పుకునే అమాయకపు ఆడపిల్ల కాదు.  స్త్రీ అంటే వండి వార్చి వడ్డించే అమ్మ చేతి గాజుల చప్పుడు. అమ్మానాన్నలను వదులుకొని అతని కోసమే బ్రతికే గుండె చప్పుడు. చీకటింట వెలుగులు నింపి గూటిలోనే మౌనంగా ఉండిపోయే గోరంత దీపం. మన అమ్మ ఆచూకీ నాలుగు గోడల మధ్య, ఆలి ఆచూకీ ఆఫీసు ఫైలు దాకే, మరి కూతురు ఆచూకీ? నాన్న కలల వాకిటి దాకే!. ఇంతలో ప్రియుని ప్రేమలో పిచ్చితనం, తల్లిదండ్రులను వ్యతిరేకించే గడుసుదనం, అన్నీ గెలిచి అత్తారింటికి పోతే... అక్కడ మళ్లీ మరో గెలుపు పందెం. అమ్మగా, ఆలిగా అన్ని గెలిచాం అనుకునే లోపు అనుమానం, అపార్థం. మళ్లీ ఓడిపోతాం. స్త్రీ అంటే గెలుపోటముల యుద్ధం. ఏ యుద్ధమూ... మనుషులను గెలవలేదు, మట్టిల

 భిన్న అస్తిత్వాలతో నా కథా సాహిత్యాన్ని విస్తరించాలంటే, కొత్త కథా వస్తువులు కావలెనా? నా కలానికి, కాగితానికి?. నా మనసుపై తిలకమద్దిన అతని వేలిముద్రలు చాలవా? తిమిరంగా రెప్పవేయక చూసే అతని చూపులు చాలవా!. కడలి పొంగిన అలనై దూసుకురానా... ప్రేమ కెరటమై కాగితంపై ఎగసిపడనా...  నా ప్రపంచంలో ఇద్దరే బలవంతులు నా ఊహలో నీ రూపు, నీ రూపునే రాసే నా కలం. ఈ లోకంలో అలసిపోక  సంచరించే ఆ ఇద్దరు బాటసారులు... సూర్యచంద్రులనడుగు, ఇది నిజమో కాదో చెబుతారు. వేల రాళ్ల మధ్య విభిన్నంగా ప్రకాశించే రత్నమై నీవు, మిరుమిట్లు గొలుపుతూ నా కనులకు తారసపడ్డావు. ఆనాటి నుండి విచ్ఛిన్నమైన కనుపాప ఏ రాయిని చూడలేకుంది. నా దేశమంతా రాళ్ళు, మట్టితో నింపేసి, పరదేశం వెళ్ళిపోతావా?. అబద్దానికి దూరంగా నిజానికి దగ్గరగా ఉన్నప్పుడు మాత్రమే జీవితం బాగుంటుందంటారు. కానీ నేను ఊహలకు దగ్గరగా వాస్తవానికి దూరంగా బ్రతుకుతుంటాను. దూరమైన వాస్తవాన్ని నాకు దగ్గరగా చూపి, నా ఊపిరిని నిలిపి ఉంచేది ఈ ఊహే!. దేవుడనేవాడు మనిషి ఊహల్లో సృష్టింపబడిన వాడైతే, వాస్తవం కాకపోతే నీవు కూడా దేవునివే. దేవుడనే మాట కల్పితమైతే, నీపై నా ప్రేమ కూడా కల్పితమే. నా దృఢవిశ్వాసం నీకు గుడి కట

  పుడమిపై లేడు కానీ... పున్నమి వెన్నెలలో వెతికాను. తన జాడ లేని ఈ పున్నమి ఎక్కడిది?? ఈ తెల్లని వెన్నెల ఎక్కడిది?? నింగికెగరి వెతకాను, మబ్బులను పక్కకు తోసి చూసాను. మంచు కొండలపై కలిసిపోయాడని మరీ మరీ వెతికాను. అలిగి నాపై దాక్కున్నాడని, అందరాని చందమామ కోసం జగమంతా... వెతికాను. ఆకాశానికి నిచ్చెనేయగలనా... ఆ అల్లరి చూపుల వానిని పట్టుకోగలనా?? ఆ ముద్దు పెదవుల అందం, ముత్యాలు నిండిన బుగ్గ సొట్టల చందం... ఇక ఎక్కడైనా చూడగలనా?!. "అమ్మ" అని ఆశ తీర పిలవాలని ఉంది. ఒక్కసారైనా దరికి చేరి చూడాలని ఉంది. చిన్ననాటి అమ్మ ప్రేమ ముద్ద, ఈ చందమామను చూసే తిన్నాను, ఇతను నింగి నలిగి నేలకొచ్చాడా? నేలపై అలిగి నింగికెళ్లాడా? ఎప్పుడొచ్చాడో... ఎప్పుడెల్లాడో... అర్థవసంతమైనా కాలేదు, అందాల చంద్రుని ఆచూకీ లేదు. తెలుసుకోవాలనుకుంటున్నాను, ఈ తెల్లని చంద్రుని తేట తెల్లం కాని ఈ జాడలను. బ్రతుకు సఫలమయ్యే రోజు వరకు నిశబ్దపు కాలంతో... నిట్టూర్పుల యుద్ధం చేశాను. గుండె శబ్దమొక ప్రేమ మంత్రమై, జపించి, అతనికై తపించి తన మనసు వాకిట ప్రేమ వర్షమై కురిసాను. ప్రేమ పడవను కట్టి, పల్లానికి కొట్టుకుని పోతున్నాను. గట్టిగా రాయేదో... తగిలి ఆగి

పున్నాగ పూవుల నీడలలోన...  అందాల గంధపు గాలులు వీచే!  చిన్నారి మనసును తెచ్చి, శ్రీరంగనాథునికిచ్చి,  మందార పూవులా... ఎర్రగ కంది,  ఇన్నేళ్ల ప్రేమను చిలకలు చుట్టి,  తన బంగారు వేళ్లకు బహుమతి నిచ్చి, గులాబీ మొగ్గల పెదవుల మధ్య మాటల వీణల పాటలు పాడగా... వయ్యారి కన్నులు వాలుగ చూడగా,  వందేళ్ల పండుగ...నీవే నిండుగా. మరుమల్లే పూవుల యుద్దమో, కస్తూరి జింకల స్వేదమో, ఏ మలయ పర్వత మారుతమో... ఏ చందన పరిమళ ప్రళయమో ... నన్నెత్తుకెళ్లెను నింగిలోకి. ఈ మత్తు గాలిలో గువ్వగ ఎగిరి, నా రెక్కల ఊయల కట్టి, నిన్నేగరేసుకుపోనా... చుక్కల పక్కకు తీసుకుపోయి చంద్రునితో తులతూయనా... నీ కన్నుల అందము, ఏ వెన్నెలకీ...రాదని చాటి నీ రాధని, నా ప్రేమ గాధని, ఆ నింగిపైన రాసిరానా!. అందాల భరిణవు నీవని, వందేళ్ల ఆయువు ఇమ్మని, శ్రీరంగనాథుని కోరి... చామంతి పూవుల మాలను కట్టి, నా బంగారు స్వామి మెడ వంపులపై శృంగార మంత్రము జపియిస్తూ... గాలుల్లో ప్రేమ గంధము జల్లనా! ఏ పూవుల ఒడిలో సుగంధమో, ఏ తుమ్మెద రెక్కలు తెచ్చెనో... నా మనసు తాకిన క్షణమున, ఈ కవితల రూపము మారెను. ఏ గాలి చెప్పిన సందేశమో... అంతర్జాలపు ఇంద్రజాలమో... నే ప్రేమ విహంగమై ఎగిరాను. ఈ ఎగిరే రెక్

చెరిగిపోయే జ్ఞాపకాల్ని చెదిరిపొనీకుండా... చేతులలో పట్టుకుని పుస్తకమంతా అలుముకున్న ప్రేమ కావ్యం ఇది. ఇది నాపై నాకున్న ప్రేమో... అవతలవారిపై పెంచుకున్న ప్రేమో... పొడిబారిన మనసులో... కన్నీటితో తడిచిన తలపులను మళ్ళీ మళ్ళీ వల్లె వేసుకుంటూ... రాసుకున్నాను. ఇవి ఒక రాయి రాసుకున్న రాతలు... రాయి నుదిటిపై చెదిరిన గీతలు...  నా మాటలను ఆపేసి ఆ సముద్రం వైపే చూస్తున్నాను, అందులో నాకు గోచరించని రహస్యమేదయినా ఉందని. అది నా వర్తమానాన్ని శాసిస్తూ, భవిష్యత్తును బోధిస్తూ ఉందని!. నా బాధ లోతు, ఈ సముద్రపు లోతుకేమీ... తక్కువ కాదు. అట్టడుగులో రత్నగర్భ మున్నట్లు, నా గుండెలోనూ... ఓ గుడి దర్శనమిచ్చింది. మనుషుల్లో దేవుణ్ణి చూస్తూ... వెంబడిస్తున్నాను. దేవుడు దొరికే వరకు వెంబడిస్తాను. గుండె లోతుల్లోంచి వచ్చే గురుతుల్ని, ఎండుటాకుల్లా... రాలిపోయే ప్రేమ లేఖలని, అన్నింటినీ ఆత్మ కేసి కుట్టుకుని, వాస్తవానికి దూరంగా... గతంలోనే మిగిలిపోయిన నా గొంతును సరిచేసుకుని కొత్త పాటలు పాడటానికి తయారవుతున్నాను. ఏ పల్లవి నన్ను పల్లానికి చేరుస్తుందో? ఏ చరణం నాకు చరమగీతం పాడుతుందో? ఏ పాట నా నోట ప్రాణధారగా నిండుతుందో? నాకే తెలియని సందిగ్ధంలో రా