ప్రధాన కంటెంట్‌కు దాటవేయి

కళ్ళు కాదవి, అయస్కాంతాలు!

ఇత్తడి రేకుల్లా...దగదగా మెరిసే కళ్ళున్న ఈ పుత్తడి బొమ్మను ఎవరు చేశారో గానీ, ఆ చూపు ఒంటికి తగిలితే ఒళ్ళు జిల్లుమని వణుకు వస్తుంది. ఆ కళ్ళు అధికార చిహ్నాలేమో! ఇంత అందమైన విగ్రహానికి. ఇవి పద్మ దళాలో లేక పద్మ పత్రాలో!?నల్లని వలపు దారాలను విసిరి గుండెను చుట్టుకుంటాయి. గుమ్మంలో పడక కుర్చీ వేసుకుని పడుతులెవరైనా పోతారా? పడవేద్దామా? అని ఎదురుచూసే కుర్రాళ్ళలా... ఆ కనుల వాకిట్లోనే కౌగిలింతల చూపులు సిద్ధంగా ఉంటాయి. కాసేపు అలా చూస్తూ ఉంటే... నీటి చుక్క అగుపడని ఎడారిలా ఉంటుంది. గొంతు ఆర్చుకుపోతుంది. చలికాలం కూడా ఎండ మండిపోతున్నట్టు ఉంటుంది.


నాభి నుండి పదియంగుళాల పైన నాకు పెద్దగా పనిలేని ఒక హృదయముండేది. నా శరీరంలోని జీవుడికి తప్ప నాకు పనికి రానిది. అప్పుడే ఈ ఉత్తముని చూపులు నా గుండెతో ఉత్తర ప్రత్యుత్తరాలు చేశాయి. ఏదైనను ఈ గుండెకు ఇన్నాళ్ళకి స్పందన కలిగింది. ఈ ఒక్క చూపు నా గుండెలోకి, నాడీమండలంలోకి, నా శరీరమంతా జీవం నింపింది. శ్రేష్టమైన ప్రేమను, అమృతత్వమును నింపింది, అంటే ఆజన్మాంతం సరిపడ శాశ్వత ప్రేమను నింపింది. ఇది ఎప్పటికీ విడిపోనిది అని నమ్మకం కలిగింది.


అయినా ఎందరు యత్నించారో ఈ చందమామ కోసం, నా చేతులకు చిక్కాడు. ప్రేమ ఆనందాన్ని కోరుతుంది అందాన్ని కాదంటారు కదా!. కానీ అందానికి మించినది ఏదో ఆ కళ్ళలో ఉంటే... ఆ అయస్కాంత బలాలు నన్ను లాగేస్తుంటే.... లాగి నన్ను ప్రపంచపు మూలన ఓ స్వర్గంలో కూర్చుండబెడితే... నా మనసులోని బాధలు, అంతరాయాలు అన్ని నానుంచి నెట్టి వేస్తే... అవే అతని కళ్ళు. ఆ కనుల కిరణాలు పడిన సమయమే నాకు సూర్యోదయం. ఒక వెలుగు ముద్దను నాపై విసిరి నా చుట్టూ ఉన్న చీకటిని తరిమి, నూతన అనుభూతిని కలిగించిన ఈ చూపులు... నాలోని వెలుగుకు నా పేరుని జ్ఞప్తికి తెస్తున్నాయి.

పూల ఒడిని దోచుకెళ్లిన తేనెటీగ సాక్షిగా ఆ కళ్ళు తేనె సంద్రాలు.  ప్రపంచంలో ఎన్నెన్నో అందాలు ఉండగా నేను ఆ కళ్ళ దగ్గరే ఎందుకు ఆగిపోయానంటే? యుగాలుగా మా మనసుల మధ్య రాయబారం నడిపింది ఆ కళ్లే!. ఇతనిని చూడాలంటే కన్నులు, శిరస్సు ఆకాశాన్ని చూసినట్లే! పాదాలు మునివేళ్ళ మీద నిలబడాలి. ఈ అందరి కన్నా ఉత్తమమైన వాణ్ణి నాకిష్టమైన దేవుని పేరు పెట్టి "శివా" అని పిలుచుకున్నాను. శివుడంతటివాడు నాకు!. నా శిల లాంటి గుండెపై తన బొమ్మ చెక్కినవాడు. ఈ జీవంలేని శరీరంలో ఆ కనుచూపులతో స్పందనలిచ్చినవాడు. ఈ చూపులు నా కొంగున ముడి వేసుకుని నడిచెల్తుంటే... నా గమనం కొత్తగా ఉంటుంది. నా చీరె వెల పెరుగుతుంది. అందుకే... పెనవేసుకున్నాను నా కళ్ళతో తన కళ్ళని, నిజమైన జీవితపు సహచర్యం కోసం.

 ఆ కళ్ళు నా కొత్త జీవితానికి ప్రేవేశ ద్వారాళ్లా ఉంటాయి. నన్ను నేను మెరుగు పరుచుకోవడానికి దేవుడిచ్చిన గొప్ప అవకాశం ఇది. ఇలా రాస్తూ మా స్నేహాన్ని తాజాగా గుర్తు తెచ్చుకోవటం గమ్మత్తుగా ఉంటుంది.

Thank you ☺️,
✍️ Bhagyamati.



కామెంట్‌లు

కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి

ఈ బ్లాగ్ నుండి ప్రసిద్ధ పోస్ట్‌లు

నా మొదటి ప్రేమ... మా నాన్న!

  ఒక అమ్మాయి ఏ వయసులో అయినా ఉండొచ్చు కానీ ఆమె ఎప్పటికీ తన తండ్రికి చిన్ని యువరాణిగానే ఉంటుంది.  తండ్రీ కూతుళ్ల మధ్య ఉన్న ఈ ప్రత్యేక బంధం... ఆరాధ్య బంధం!.  ఒక తండ్రి తన కూతురిపై ఉంచే హద్దులు లేని ప్రేమ ఎప్పటికీ తిరిగి చెల్లించలేనిది.   బెస్ట్ ఫ్రండ్ తో షాపింగ్:  నేను రత్నం జూనియర్ కాలేజి లో చదివేటప్పుడు కాలేజి వ్యాన్, ఇల్లు తప్ప ఏం తెలియదు. డిగ్రీ కి వచ్చాక న బెస్ట్ ఫ్రెండ్ శ్వేత తో మొదటిసారి బయటకి వెళ్ళాను. ఫస్ట్ టైం వెళ్ళడం, నాన్నకి trunk road లో కనిపించాను. నా మైండ్ బ్లోక్ అయ్యి రెడ్ అయ్యి, బ్లూ అయ్యింది. మా నాన్న మాత్రం సింపుల్ గా షాపింగ్ కి వచ్చావా? డబ్బులు ఉన్నాయా? అంటూ 2000 ఇచ్చేసి వెళ్ళాడు. నాన్న అంటే అంతే మరి, నెక్స్ట్ లెవెల్.  నేను పెద్ద చిరంజీవి అభిమాని ని. నాన్న ఫస్ట్ డే ఫస్ట్ షో చిరంజీవి మూవీ కి తీసుకుని వెళ్తాడు. నేను తిరుపతి లో M.SC చేసేప్పుడు నాకోసం dairy milk బాక్స్లు కొరియర్ చేసేవాడు. చిరంజవి గ్రీటింగ్స్ పంపేవాడు. నాన్నకి నేను ఎప్పటికీ చిన్న పిల్లనే. నేను అబద్ధాలు చెప్పను. ఇప్పటికీ చెప్పను. అందుకే నన్ను మా అమ్మ, నాన్న బాగా నమ్ముతారు. నా ప్రాణ స్నేహితుడు నాన్న: చిన్నపుడ

ఇప్పటికి మేల్కున్నావా స్వామి?!

 తడిసి నీళ్ళోడుతున్న చీర కొంగును పిండుకుంటూ... అల్లంత దూరాన ఉన్న అతనిని చూసాను. కడవ నడుముకెత్తి తిరిగి మళ్ళీ మళ్ళీ చూసాను. ఎదుట ఏటుగట్టు వెనకనుంచి చుమ్మలు చుట్టుకుంటూ... తెల్లని పొగతెరలు, చెట్ల ముసుగులు దాటి వచ్చాను.  మామిడి చెట్టు ఆకుల గుబురుల్లోంచి, సన్నగా పడుతున్న నులి వెచ్చని సూర్యకిరణాలు.... మడత మంచంపై మాగన్నుగా పడుకుని ఉన్న నా మన్మధుడు. ఓయ్... అని కేక వేయాలనుంది, వాలుగాలిలో మాట కొట్టుకుని పోదా అని ఆగిపోయాను. తడక మీద ఆరవేసిన తుండువా లాగి దులుపుదామనుకున్నాను. గడుసుదనుకుంటాడని గమ్మునుండి పోయాను. పొగమంచు మేఘాల మధ్య చాచుకునే ఉంది. పసిడి పువ్వులు నా పిరికితనం చూసి నవ్వుకుంటున్నాయి. చెట్టు కొమ్మన కౌగిలించుకున్న రామచిలుకలు నీ మాటేమిటి? అని ఆరా తీశాయి.  సరే! నడుము మీద కడవ నిలవకుంది, అతనితో గొడవ పడమంది. నెత్తిన కుమ్మరిస్తే మేలుకొంటాడుగా?! అమ్మో కయ్యాలవాడు మాటలే కట్టేస్తాడు. వద్దులే రేగిపోయిన జుట్టును ముడి వేసుకుంటూ పక్కనే ఓ పూచిక పుల్ల కోసం వెతికాను. ఈ పడుచు వాడి కలలో ఏమొస్తుందో... నిద్రలోనే నవ్వాడు. చక్కనోడు చెంప మీద చంద్రవంకలు పూచాయి. మర్రి చెట్టు కాయలు ముసిముసిగా నవ్వుతూ... పుల్ల ఒకటి వ

ఇది యుగాలనాటి ప్రేమ!.

 రాధంటే... ఉత్తదేహం కాదు, ఉత్త మనసే కాదు, రాధంటే ఆత్మ. కృష్ణుని ప్రేమలో లీనమైన ఆత్మ. ప్రపంచానికి అర్థం కాని ఎన్నో విషయాలలో వీరి ఇరువురి ప్రేమ కూడా ఒకటి. వీరి శృంగారం మానసికమే! కానీ ఆత్మసంబంధం. ఏ ప్రేమ కథకైనా వీరే ఆదర్శం. ప్రేమ యొక్క గొప్పతనం పట్టాలంటే... కథలో చిత్రించే పాత్రలను రాధాకృష్ణలను ఊహించే రాయాలి. కృష్ణుని పై ఆశలు రేకెత్తించుకొని మనసును కృంగ దీసుకున్న రాధ ప్రేమ లోంచి విరహం అనే పదం పుట్టుకొచ్చిందేమో?! ప్రేమంటే మనసంతా కాముఖత్వం పులుముకోవడం కాదు, దేహవసరాలను తీర్చుకోవడం కాదు, ప్రేమంటే విశాలత్వం, దైవత్వం, విరహం, తపన, వేదన, ఎడబాటు, త్యాగం, కృష్ణుని రూపు కోసం పరితపించే రాధ దినచర్య. అందుకే రాధాకృష్ణుల ప్రేమ ఉత్త ప్రబంధ కథగా కాకుండా... యుగాలు చెప్పుకునే గొప్ప ప్రేమగాధ గా మిగిలింది. ఒక ప్రేమ కథను పైకెత్తి ఆకాశంలో ప్రవేశపెట్టాలన్నా... ఒక ప్రేమ గీతాన్ని, స్వర్గాన్ని తాకేంత ఆనందంగా ఆలాపించాలన్నా... రాధాకృష్ణుల ప్రేమే ప్రేరణ. ఇంత గొప్పగా మనం ప్రేమించాలంటే రోజు మనసుకి మెదడుకి మధ్య దేవాసుర యుద్ధమే జరుగుతుంది, అయినా నిలబడితేనే ప్రేమ గెలుస్తుంది. ఇక్కడ గెలవడం అంటే ఇద్దరు పెళ్లి చేసుకొని జీవించటం