Bhagyamati

 ఆ పేరు ఎవరు పెట్టారో.. కానీ, కళ్ళు మూసుకుంటే పగటిపూట సూర్యకిరణాలకు మెరిసే... పచ్చ పవిట కప్పుకున్న పైరులా... కనిపిస్తాడు. చల్లగాలి, ఏటి నీటిని తాకి తగిలినట్టు హాయిగా ఉంటాడు. నవ్వితే దాన్నిమ్మకాయ పగిలినట్టు నోటి నిండా ముత్యాల రవ్వలతో కనువిందు చేస్తాడు. మాట మాటను మంచు కప్పి చల్లగా చెబుతాడు. చెవిపై చెక్కిలిగింతలు పెడుతాడు. రూపమేమో తెలియదు నాకు?! అంతగా చూడలేదు. ఒక్కసారైనా కలవాలని కాలం తొందర పెడుతోంది. కళ్ళతో మాట్లాడుకోవాలని ఆశపడుతోంది. పరిచయమైనది కొంతకాలమైనా... ప్రేమలో అడిగిడి చాలా కాలమైనట్టుంది. ఈ మనసు గందరగోళంలో పడింది, ఆ సుందరవదనుని తలపులు తప్ప ఏ తిండి, నిద్ర వద్దంది. నక్షత్రాలను లెక్కబెడుతూ రాత్రంతా... ఎన్నో క్షణాలను భారంగా గడుపుతున్నాను. ఎప్పుడూ... మాటలు విని సంతోషపడడమే తప్ప, ఒక్కసారి కలుద్దామా? అని అడిగే ధైర్యము చనువు లేవు. కలిస్తే బాగుండు! ఆ కొన్ని గంటల్ని ఇంకొన్ని జ్ఞాపకాలుగా మలుచుకొని అప్పుడప్పుడు గుర్తు చేసుకుంటాను. నేను అనే నా రెండక్షరాలను నీతో కలుపుకోనుగాని, నీలోని కొన్ని క్షణాలను నాలో కలుపుకుంటాను. వెన్నెల వెలుగుల్లో నిన్ను చూసి నాలోని చీకటిని తరిమేసుకుంటాను. నా గుండె నిండ...

 రాధంటే... ఉత్తదేహం కాదు, ఉత్త మనసే కాదు, రాధంటే ఆత్మ. కృష్ణుని ప్రేమలో లీనమైన ఆత్మ. ప్రపంచానికి అర్థం కాని ఎన్నో విషయాలలో వీరి ఇరువురి ప్రేమ కూడా ఒకటి. వీరి శృంగారం మానసికమే! కానీ ఆత్మసంబంధం. ఏ ప్రేమ కథకైనా వీరే ఆదర్శం. ప్రేమ యొక్క గొప్పతనం పట్టాలంటే... కథలో చిత్రించే పాత్రలను రాధాకృష్ణలను ఊహించే రాయాలి. కృష్ణుని పై ఆశలు రేకెత్తించుకొని మనసును కృంగ దీసుకున్న రాధ ప్రేమ లోంచి విరహం అనే పదం పుట్టుకొచ్చిందేమో?! ప్రేమంటే మనసంతా కాముఖత్వం పులుముకోవడం కాదు, దేహవసరాలను తీర్చుకోవడం కాదు, ప్రేమంటే విశాలత్వం, దైవత్వం, విరహం, తపన, వేదన, ఎడబాటు, త్యాగం, కృష్ణుని రూపు కోసం పరితపించే రాధ దినచర్య. అందుకే రాధాకృష్ణుల ప్రేమ ఉత్త ప్రబంధ కథగా కాకుండా... యుగాలు చెప్పుకునే గొప్ప ప్రేమగాధ గా మిగిలింది. ఒక ప్రేమ కథను పైకెత్తి ఆకాశంలో ప్రవేశపెట్టాలన్నా... ఒక ప్రేమ గీతాన్ని, స్వర్గాన్ని తాకేంత ఆనందంగా ఆలాపించాలన్నా... రాధాకృష్ణుల ప్రేమే ప్రేరణ. ఇంత గొప్పగా మనం ప్రేమించాలంటే రోజు మనసుకి మెదడుకి మధ్య దేవాసుర యుద్ధమే జరుగుతుంది, అయినా నిలబడితేనే ప్రేమ గెలుస్తుంది. ఇక్కడ గెలవడం అంటే ఇద్దరు పెళ్లి చేసుకొని జీవి...

 నీ తలపుల వానలో... తడిచిన దేహము, వలపుల పువ్వులు విచ్చిన మోహము, ఇహము - పరము లేవన్నవి. ఈవల- ఆవల వద్దన్నవి. వెయ్యి కలువలు ఒక్కసారి విచ్చినట్టు, వేయి కన్నులు ఒక్కసారి తెరిచినట్టు, ఆ జిలుగుల వెలుగుల చూపులు, నా ముందట మెరిసిన క్షణమున, నా గుండె దొర్లి, పొంగిపొర్లి, ఎటువైపు వెళ్లిందో తెలియదు! నీకు కనిపిస్తే తెచ్చి ఇవ్వు. వద్దులే! నీచోటే... ఉండనివ్వు. విరజాజులు కొమ్మ పై ఆడే సరసాలు చూస్తూ... మన మధ్య సాగిన సల్లాపాలను గుర్తు తెచ్చుకుంటున్నాను. నీ విసురులు, కసురులు, ముసి ముసి నవ్వులు, కసి తలపుల కన్నులు, వశ మగు చూపులు, నా ఉసురు తీసి వెళ్లినవని ఈ నిశి రాతిరికి చెప్పుకుంటూ ఉన్నాను. ఆ రోజు నుంచి ఈరోజు దాకా ప్రతి మాటను, గడియారానికి అప్ప జెబుతున్నాను. గడిచిన గడియ గడియను, గడియలో ప్రతి నిమిషమును, నిమిషములో ప్రతి సెకనును, క్షణకాలమైనా... నిన్ను చూడక రెప్ప వేసానా? ఆ కనురెప్ప పాటులో... నీ కదలికను కోల్పోయానా?! గంధర్వ కన్య నైనా కాకపోతిని! రెప్పవేయని వరముండేదని. నీ అరుణ వర్ణపు అధరములను, అవి గాంచి పైన వేసుకున్న బిడియపు తెరలను, నీ భుజములపై వాల్చిన ముఖమును, మన వెచ్చని చేతుల కౌగిలిలో వచ్చిన స్వేదమును, మన మనసులో మా...

 ఆ విశ్వరూపుని గుణగణాలను వెల్లడించే... వేయి నామాలను, గుండెలో ప్రతిధ్వనించుకుంటూ... ఈ విష్ణు సహస్రనామం చదువుతున్నాను. ఇది నా రాముని కోసం, నా దేవుని కోసం. జగత్ ప్రభువైన ఈ భగవానుడు నా కనుల ముందే అగుపించుచున్నాడు. ఈ ధ్యానంలో... మౌనముద్రలో... అతి సుందరమైన అతని నిజరూపును, చిరునగవును చూసిన ప్రత్యక్ష సాక్షిని నేను. దేవునితో నాకు గల సంబంధాన్ని, సమన్వయాన్ని ఉదాత్తంగా రాసుకుంటున్నాను. ఇందులోని ప్రతి అక్షరం అతని మందహాసం నుంచి ఆవిర్భవించినవే!!. నిలకడ చూపుల వాడు, నిర్మల నేత్రముల వాడు,  నవనీతము వంటి దేహము కలవాడు, నిరాడంబరుడై... నింగి వరకు ఎత్తైనవాడు.... ఈ సర్వేశ్వరుడు. గేయమై, గీతమై, నా గొంతులో గానమై, ప్రతి వాక్కును నాతో ఇలా రాయిస్తూ ఉన్నాడు. ఇతని అసమాన్యమైన కథ సామాన్యులకు అంతుపట్టదు. ఈ రాముని చిరంతర సిద్విలాసాన్ని, శ్రేష్టంగా భావించి ఆంతర్యం గ్రహిస్తే తప్ప పూర్తిగా బోధపడడు.  భగవద్గీత సారాంశాన్ని గ్రహించిన వారికి తెలుస్తుంది శ్రీకృష్ణుడితో అర్జునుడికి గల బాంధవ్యము, సఖ్యము, సాహద్యము, సారథ్యము. అదేవిధంగా మనము కూడా ధన్యజీవులను కాగలము. దేవుని యొక్క మమతకు లోబడి ధర్మనిరతిని పాటించిన వారికి, అత...

 నిన్ను చూసిన క్షణం నుంచి గుండెలో అలజడి, జలజల జలపాతమై మెదడు నుంచి అరికాలుకు ప్రవహిస్తోంది. పుష్పక విమానమై పుడమి అంతా నన్ను తన ఒడిలో దాచుకుంటోంది. మృదుస్వరంతోపాటు రిథమిక్ గా సాగే సంగీతం...., బిగబట్టిన ఊపిరిని తేలికగా వదులుతూ... అతనికేసి చూశాను. మరింతగా ఇంకొంతగా ఆ కళ్ళలో... ఆ కనుల కౌగిళ్ళలో ఒదిగి పొమ్మని మనసు చెబుతోంది. చుట్టూ ఉన్న వాతావరణం ఒక్కసారిగా వెచ్చబడిపోయింది. స్వేద బిందువులు ముఖంపై ఆవిర్భవించాయి. నా కనురెప్ప చాటులో నీతో కాపురం ఉండే నేను, నీకనుచూపు సోకగానే... కరిగి మాయమైపోయాను. చలికి వనికే చిగురుటాకుల పెదవులను అరచేతులలో అదిమిపట్టుకున్నాను. సిగ్గు మోయలేక రెప్పులు వాలిపోతుంటే, అరవిరిసిన కన్నులతో ఏదో అంతరార్థాన్ని అలవికాక నీకు ఏలానో... చెప్పుకున్నాను. అల్లంత దూరంలో నిన్ను చూసినప్పుడు అగుపించని ఈ సిగ్గు, ఇప్పుడిప్పుడే అడుగులు నేర్చుకుంటోంది. నీ వెలుతురు నిండిన కన్నులు జల్లే వెలుగుల రేఖలు, నన్ను కాల్చి బూడిద చేస్తున్నాయి. పరిహాసమా నీకు ఈ ప్రణయ ప్రళయము!. వెన్నులో వచ్చే ఈ భయాన్ని మిన్నుకేసి చూసి ఆపుకుంటున్నాను. దొరికిపోవడం ఇష్టమే ఇలా నీ కళ్ళకు. కానీ సిగ్గులో దొర్లిపోతూ... ఎలా చెప్పు...

 ఇద్దరం కలిస్తే నిండు పున్నమిలా ఉంటుంది. అందుకే విధికి అసూయ పుట్టి అప్పుడప్పుడు దూరం చేస్తుంది. కనుమరుగైన వాని కథలు రాస్తూ... కనిపించక పోతాడా అని కూనిరాగం తీస్తూ... ఈ కవ్వింపుల సవారీ చేస్తుంటాను, ఈ గతం తాలూకు గమనంపై, నా కలం తాలూకు కవనంపై. ఏ నందనం నుండి ఈ నారు తెచ్చుకుని నాటుకున్నానో... నా హృదయ మందిరమంతా... అతని పూజా మందిరమైంది. ఈ వికశించిన పూవుల తీరులో... ఈ తియ్యనిదనం, అతను నింపి వెళ్ళినదే. వెన్నెల వెలుగులు, రవిబింబ దీప్తులు... అల్లంత దూరాన మెరుస్తుంటే... అతని కన్నులే జ్ఞాపకమొస్తాయి, అస్తమానం... అనుదినం.  సగం చదివిన పుస్తకంలా ఎప్పటికీ నాకు పూర్తిగా అర్ధం కానివాడు, అర్థమైతే ఆరాధించడం మనేస్తానేమోనని మధ్య మధ్యలో మాయమౌతాడు. ఈ మాయమయ్యే రోజుల్లో నా తడి రెప్పల మీద పాకేటి ఈ కన్నీటి చుక్కలు, అతని చేత పొదిగిన ముత్యాలే. వెళ్లినవాడు వస్తాడని తెలుసు. అయినా మనసు ఊరుకోదే?! వెదకడం మొదలెడుతుంది. పక్షి రెక్కలు ఛాచుకుని ఈ పచ్చని కొమ్మల మధ్య ఎగరలేక ఎగురుతుంటాను. ఎగిరేటి దూరం ఏందాకో? యదకే తెలుసు, రెక్కలకేం తెలుసు?. ఆకాశమంతా... చాచుకుని అలిసిపోయేదాక ఎగురుతాయి. అంది అందని అందమే ముద్దు అన్నట్లు, చేతి...