Bhagyamati

ఇత్తడి రేకుల్లా...దగదగా మెరిసే కళ్ళున్న ఈ పుత్తడి బొమ్మను ఎవరు చేశారో గానీ, ఆ చూపు ఒంటికి తగిలితే ఒళ్ళు జిల్లుమని వణుకు వస్తుంది. ఆ కళ్ళు అధికార చిహ్నాలేమో! ఇంత అందమైన విగ్రహానికి. ఇవి పద్మ దళాలో లేక పద్మ పత్రా లో!?నల్లని వలపు దారాలను విసిరి గుండెను చుట్టుకుంటాయి. గుమ్మంలో పడక కుర్చీ వేసుకుని పడుతులెవరైనా పోతారా? పడవేద్దామా? అని ఎదురుచూసే కుర్రాళ్ళలా... ఆ కనుల వాకిట్లోనే కౌగిలింతల చూపులు సిద్ధంగా ఉంటాయి. కాసేపు అలా చూస్తూ ఉంటే... నీటి చుక్క అగుపడని ఎడారిలా ఉంటుంది. గొంతు ఆర్చుకుపోతుంది. చలికాలం కూడా ఎండ మండిపోతున్నట్టు ఉంటుంది. నాభి నుండి పదియంగుళాల పైన నాకు పెద్దగా పనిలేని ఒక హృదయముండేది. నా శరీరంలోని జీవుడికి తప్ప నాకు పనికి రానిది. అప్పుడే ఈ ఉత్తముని చూపులు నా గుండెతో ఉత్తర ప్రత్యుత్తరాలు చేశాయి. ఏదైనను ఈ గుండెకు ఇన్నాళ్ళకి స్పందన కలిగింది. ఈ ఒక్క చూపు నా గుండెలోకి, నాడీమండలంలోకి, నా శరీరమంతా జీవం నింపింది. శ్రేష్టమైన ప్రేమను, అమృతత్వమును నింపింది, అంటే ఆజన్మాంతం సరిపడ శాశ్వత ప్రేమను నింపింది. ఇది ఎప్పటికీ విడిపోనిది అని నమ్మకం కలిగింది. అయినా ఎందరు యత్నించారో ఈ చందమామ కోసం, నా చేతు...

అతని కోసం ఏదో రాయాలని చూస్తున్నాను. నిన్న సాయంత్రం సమీరంలా వచ్చిపోయిన వాడు నేడు వస్తాడా? రాడా? అని ఎదురుచూపులతో ఈ మధ్యాహ్నం నిట్టూర్చి చల్లబడింది.  అతను కొన్ని పుస్తకాల సమూహం. కొన్ని అనుభవాల సమాహారం. ఎంత వింటున్నా ఇంకా ఏదో చెబుతూనే ఉంటాడు. ఆసక్తితో కళ్ళు విప్పారి చూస్తూ ఉంటాను. ఎవరో గొప్ప మహర్షి ఆత్మ కథ వింటున్నట్టు ఉంటుంది. నేర్చుకోదగిన విషయాలు కచ్చితంగా ఎన్నో ఉన్నాయి. ఈ విషయాలు ఏ పుస్తకాల్లోనూ దొరకవు. అతని మాటలకు కొన్నిసార్లు చిన్నబుచ్చుకున్న, అతని దృష్టితో చూస్తే ఖచ్చితంగా అంగీకరించాల్సిందే!. నిజమేనా? కాదా? అని పదేపదే అడిగి మరీ అంగీకరింప చేస్తాడు. ఇన్ని మాటలు వింటుంటే నాకు అర్థం కానిది! ఇంతకాలం నేను రాసింది ఏంటి? అని. ఇన్ని సత్యాలను మాట్లాడే నిజాయితీ అందరిలోనూ ఉండదు. అమ్మాయిలు కథల పుస్తకాలు, నవలలు చదివేటప్పుడు అందులోని నాయకుని లక్షణాన్ని చూసి అలాంటి నాయకుడే కావాలని కోరుకుంటారు. నిజ జీవితంలోకి ఆ కథలో నాయకుడే వచ్చి మరిన్ని కథలు చెబుతుంటే!!! ఇతనిలా... ఉంటాడు.  ఇతను గొప్ప రచయిత. ఇతను మాట్లాడే మాటలు, నేను ఏ పుస్తకాల్లోనూ... చూడలేదు. ఏ సినిమాలోను వినలేదు. ఈ రచయితతో అంత స్నేహం చేయ...

 పసుపు గడపకు, ఎదురుచూపుల ఎరుపు రంగులద్ది, తళుకుతారల పవిట కప్పుకుని, తమరి కోసం చూస్తు ఉన్నాను. నీలిరంగు చీరపై నా నీలాల కురులు పరచి, నచ్చినవాడు దొరికాడని ఈ వెచ్చని రాతిరికి కబురులు చెబుతున్నాను. పసిడి బొమ్మగా మారి పలుకు తేనెల చిలుకనై కొత్త పలుకులు నేర్చుతున్నాను. కులుకు నగవుల బిగువులు, నుదుట కుంకుమ జిలుగులు.... నా అదురు బెదురు చూపులు, అన్నీ మీవే!. నా పెదవులపై ఒలికే ఈ మధువుల చినుకులు మీ అదరముల చేర్చే త్రోవున్నదేమో చెబుతారా?! మిమ్ము చూసిన నాటి నుంచి ఈనాటి వరకు, మీ చూపు జల్లిన సప్తవర్ణాల వానలో తడిసిపోతున్నాను. నా విశాల ప్రపంచానికి కొత్త వర్ణాల నద్దుకున్నాను. గతం తాలూకు నలుపు తెలుపుల రాతిరులు, నన్నిక గాయం చేయలేవు. మీ తీపి పలుకుల మబ్బుల తెరలు నా మనో ఆకాశమంతా పరుచుకున్నాయి. వెన్నెల్లో చిన్న పిల్లనై అల్లిబిల్లి తిరుగుతున్నాను. కళ్ళకపటమెరుగని మీ మనసు నాకు కమ్మని కథలు చెప్పింది. మీ మాటల్లోని నిజం, నా మనసు గాయాలపై మందు పూసింది. కళ్ళముందు మీరున్నట్టు కొత్తగా ఏదో రాయమంది.  నా కళ్ళ ముందటి ఆ రూపుని నేను మరువనే లేదు. మసకగానే మోసుకొచ్చిన కొన్ని రూపురేఖలను మళ్లీ మళ్లీ తలుచుకుంటూ వెన్నెల పేరు పెట...

 ఆ పేరు ఎవరు పెట్టారో.. కానీ, కళ్ళు మూసుకుంటే పగటిపూట సూర్యకిరణాలకు మెరిసే... పచ్చ పవిట కప్పుకున్న పైరులా... కనిపిస్తాడు. చల్లగాలి, ఏటి నీటిని తాకి తగిలినట్టు హాయిగా ఉంటాడు. నవ్వితే దాన్నిమ్మకాయ పగిలినట్టు నోటి నిండా ముత్యాల రవ్వలతో కనువిందు చేస్తాడు. మాట మాటను మంచు కప్పి చల్లగా చెబుతాడు. చెవిపై చెక్కిలిగింతలు పెడుతాడు. రూపమేమో తెలియదు నాకు?! అంతగా చూడలేదు. ఒక్కసారైనా కలవాలని కాలం తొందర పెడుతోంది. కళ్ళతో మాట్లాడుకోవాలని ఆశపడుతోంది. పరిచయమైనది కొంతకాలమైనా... ప్రేమలో అడిగిడి చాలా కాలమైనట్టుంది. ఈ మనసు గందరగోళంలో పడింది, ఆ సుందరవదనుని తలపులు తప్ప ఏ తిండి, నిద్ర వద్దంది. నక్షత్రాలను లెక్కబెడుతూ రాత్రంతా... ఎన్నో క్షణాలను భారంగా గడుపుతున్నాను. ఎప్పుడూ... మాటలు విని సంతోషపడడమే తప్ప, ఒక్కసారి కలుద్దామా? అని అడిగే ధైర్యము చనువు లేవు. కలిస్తే బాగుండు! ఆ కొన్ని గంటల్ని ఇంకొన్ని జ్ఞాపకాలుగా మలుచుకొని అప్పుడప్పుడు గుర్తు చేసుకుంటాను. నేను అనే నా రెండక్షరాలను నీతో కలుపుకోనుగాని, నీలోని కొన్ని క్షణాలను నాలో కలుపుకుంటాను. వెన్నెల వెలుగుల్లో నిన్ను చూసి నాలోని చీకటిని తరిమేసుకుంటాను. నా గుండె నిండ...

 రాధంటే... ఉత్తదేహం కాదు, ఉత్త మనసే కాదు, రాధంటే ఆత్మ. కృష్ణుని ప్రేమలో లీనమైన ఆత్మ. ప్రపంచానికి అర్థం కాని ఎన్నో విషయాలలో వీరి ఇరువురి ప్రేమ కూడా ఒకటి. వీరి శృంగారం మానసికమే! కానీ ఆత్మసంబంధం. ఏ ప్రేమ కథకైనా వీరే ఆదర్శం. ప్రేమ యొక్క గొప్పతనం పట్టాలంటే... కథలో చిత్రించే పాత్రలను రాధాకృష్ణలను ఊహించే రాయాలి. కృష్ణుని పై ఆశలు రేకెత్తించుకొని మనసును కృంగ దీసుకున్న రాధ ప్రేమ లోంచి విరహం అనే పదం పుట్టుకొచ్చిందేమో?! ప్రేమంటే మనసంతా కాముఖత్వం పులుముకోవడం కాదు, దేహవసరాలను తీర్చుకోవడం కాదు, ప్రేమంటే విశాలత్వం, దైవత్వం, విరహం, తపన, వేదన, ఎడబాటు, త్యాగం, కృష్ణుని రూపు కోసం పరితపించే రాధ దినచర్య. అందుకే రాధాకృష్ణుల ప్రేమ ఉత్త ప్రబంధ కథగా కాకుండా... యుగాలు చెప్పుకునే గొప్ప ప్రేమగాధ గా మిగిలింది. ఒక ప్రేమ కథను పైకెత్తి ఆకాశంలో ప్రవేశపెట్టాలన్నా... ఒక ప్రేమ గీతాన్ని, స్వర్గాన్ని తాకేంత ఆనందంగా ఆలాపించాలన్నా... రాధాకృష్ణుల ప్రేమే ప్రేరణ. ఇంత గొప్పగా మనం ప్రేమించాలంటే రోజు మనసుకి మెదడుకి మధ్య దేవాసుర యుద్ధమే జరుగుతుంది, అయినా నిలబడితేనే ప్రేమ గెలుస్తుంది. ఇక్కడ గెలవడం అంటే ఇద్దరు పెళ్లి చేసుకొని జీవి...