వేళయింది వేకువ పొడుపుకు, వెచ్చని కిరణాల రాకకు. మరల వచ్చాడు కృష్ణుడు, మధుర లీలా మనోహరుడు. కొండపై ఉండే వానికి గుండె ఎంత మెత్తనో... నిండు చందురునికి చెంతే ఉండినందుకేమో! ఘనములగు నీ గుణములను... గానమాడి ఈ వనమంతా... నిత్య వసంతమై వికసించును, బృందావనమై విరసిల్లును . అందము చందములు పొందికగా గలవానికి మలయ చందనపు గంధము పూయగా... శ్వేత సౌదము ఆ దేహము, పసిడివర్ణమై మెరిసినది. ఆ ముదిత మనోహర మోమును చూసి పుష్పరాజములు సిగ్గుపడి, పూజా కుసుమములైనవి. కొండపై గిరిధరుడు కొలను కన్నులేసుకుని కవ్విస్తూ చూసాడు. అరవిరిసిన గోపిక కన్నులు అదిరేటి అదరములను, మునిపంటి బట్టి, పదములన్నీ పాట కట్టినా... చిత్తగించవా చిన్ని కన్నయ్యా! ఈ సుకుమార సుందరీమణి తన విరహ బాధలను ప్రణయ గాథలుగా... పరవశించి పాడే వేళ నీ మురళి గానములో బంధించి, కనుల వలవేసి మరలా కవ్విస్తున్నావా!? సూర్యుడు దెంచిపోయే వేళ శూన్యమైపోయినట్టు, సంధ్య వేళకు మాయమవుతావు, క్షణక్షణమును గోచరించే నీ సుందరమోమును వందఏళ్లకు చూపెడతావు. ఇన్నేళ్ల తరువాత మరలా రేపొస్తుంది, నీ మందార మోమును చూపెడుతుంది. ఇన్ని గడియల ఈ వేదనంతా మరలా గానమై వినబడుతుంది. నీ తలపుల జడివానలో స్ముర...
Telugu and English writings